Het gebeurd vaker dan je denkt, ouders die rouwen om hun kinderen.

Als moeder draag je een diepgewortelde liefde voor je kinderen. Het begint bij hun eerste ademhaling en groeit met iedere glimlach, iedere stap, en ieder moment dat je samen deelt. Maar wat gebeurt er als die hechte band lijkt te vervagen? Wanneer je kinderen afstand nemen, en je hart langzaam breekt van het gemis?

Het is een pijn die moeilijk in woorden te vatten is. Het verdriet van een moeder die voelt dat haar kinderen niet meer volledig kunnen bereiken, is als een leegte die blijft groeien. Je stelt jezelf vaak vragen: Heb ik iets verkeerd gedaan? Heb ik ze niet genoeg laten voelen hoeveel ik van ze hou? Deze gedachten houden je nachten wakker, en overdag ben je stil, gevangen in een web van gemis.

Soms ontstaat de afstand plotseling; een ruzie, een misverstand, of een levenskeuze waar jullie anders denken. Andere keren gebeurt het geleidelijk, als kinderen volwassen worden, hun eigen leven leiden en mama niet langer het middelpunt van hun wereld is. Je begrijpt het rationeel, maar je hart heeft moeite om te accepteren dat de gesprekken minder frequent worden, dat de bezoeken sporadisch zijn, en dat ze niet langer hun zorgen met je delen zoals voorheen.

Wat misschien wel het meest pijn doet, is het gevoel van onmacht. Je zou willen dat het weer wordt als vroeger, maar je weet ook dat je keuzes moet respecteren. Het enige dat je kunt doen, is wachten en hopen dat de band ooit weer hechter wordt.

Het gemis kan zich op onverwachte momenten aandienen. Een oude foto, een liedje op de radio, of een herinnering aan een dag die ooit zo gewoon leek maar nu onbetaalbaar voelt. Je verlangt naar de tijden dat je ze vasthield, degene bij wie ze troost zochten, degene die alles voor hen overleefde.

Maar in plaats daarvan voel jij je een buitenstaander die toekijkt vanaf de zijlijn. Je bent er nog steeds, met dezelfde liefde, dezelfde armen die hen willen omhelzen, en dezelfde hartslag die alleen voor hen klopt. Maar ze lijken verder weg dan ooit.

Toch is er troost te vinden in de eeuwige liefde. Want een moederhart houdt nooit op met begrijpen, hoe groot de afstand ook is. Je kunt blijven hopen en vertrouwen dat jouw liefde altijd een thuishaven blijft, zelfs als ze nu hun eigen weg zoeken.

Het is niet gemakkelijk, maar het is wel krachtig. Je mag verdrietig zijn, je mag rouwen om wat je mist, maar vergeet niet dat jouw liefde blijft voortleven in alles wat je hen hebt gegeven.

En wie weet, op een dag komt er een moment waarop ze terugkijken en zich herinneren hoeveel jouw hart altijd voor hen klopt. Want de liefde van een moeder gaat nooit verloren, zelfs niet als er een oceaan van stilte tussenin ligt.

Bron:

Praktijk Uriël

Simone Visser